Αγορά ρούχων: Εμπειρία ή περιπέτεια;

Άτομο με λευκό μπαστούνι συνοδεύεται από υπάλληλο καταστήματος. στιγμιότυπο από εκπαίδευση.

Αγορά ρούχων: Εμπειρία ή περιπέτεια;

Tσάντα αγορών με εικονίδια like και dislike.Γράφεται: Καταναλωτικό κοινό με αναπηρία μοιράζεται εμπειρίες εξυπηρέτησης.Στην Black Light ξεκινάμε με πολλή ανυπομονησία το project “Shopping Stories: καταναλωτικό κοινό με αναπηρία μοιράζεται ιστορίες εξυπηρέτησης”. Δε θα μπορούσαμε να μην είμαστε και οι ίδιοι μέρος αυτής της προσπάθειας, ως ανάπηρα άτομα προτιμούμε να εκπροσωπούμε εμείς τον εαυτό μας. Παρακάτω διαβάστε την ιστορία του Γιάννη Καπνιά,  μέλος της ομάδας της Black Light, και όποτε νιώσετε έτοιμοι, πάρτε την σκυτάλη.

 

Θέλουμε δεν θέλουμε, στο δημόσιο χώρο οφείλουμε όλοι μας να είμαστε ντυμένοι. Είτε διεκπεραιωτικά είτε με πολύ συγκεκριμένη άποψη για το στυλ, όλοι είμαστε καταναλωτές μόδας. 

Σε αυτό το άρθρο συγκρίνω την εμπειρία εξυπηρέτησης στην αγορά ρούχων που είχα ως βλέποντας και στη σημερινή μου ως τυφλός πελάτης.

Μέχρι τα 25 μου περίπου χρόνια, έκανα τα ψώνια μου έχοντας όραση και συνήθως απέρριπτα ευγενικά την βοήθεια των υπαλλήλων αναζητώντας μόνος ό, τι χρειαζόμουν. Κάποιες μέρες μάλιστα που τύχαινε να είμαι κάπως κουρασμένος και κακόκεφος (όλοι έχουμε τέτοιες μέρες) το τελευταίο που ήθελα ήταν έναν πωλητή να με ακολουθεί μέσα στο κατάστημα, ρωτώντας με αν θέλω σε κάτι να με εξυπηρετήσει. Είχα πάντα την αυτονομία και την ευκαιρία να επιλέξω από μια μεγάλη ποικιλία ειδών ένδυσης βολτάροντας ευχάριστα στα καταστήματα.

Όπως μάλλον εύκολα θα φανταστεί κανείς, η εμπειρία μου ως καταναλωτής άλλαξε ριζικά από την περίοδο πουάρχισα να ψωνίζω ως τυφλός. Πηγαίνοντας στα μαγαζιά έκτοτε, συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη σημασία έχει πλέον  για την συνολική μου αγοραστική εμπειρία, μια σωστή προσέγγιση και εξυπηρέτηση από έναν πωλητή. Ο τρόπος που κάποιος θα μου μιλήσει μπαίνοντας σε ένα κατάστημα, η προθυμία, η αμηχανία που θα επιδείξει όταν με συνοδεύει, καθώς και η διάθεση του να μου περιγράψει επαρκώς τα προϊόντα, ώστε να καταλήξω στο πιο κατάλληλο για εμένα, όλα είναι καθοριστικής σημασίας για το αν και κατά πόσο θα νιώσω όμορφα ως πελάτης και συνεπώς, αν θα θελήσω ξανά να επισκεφθώ το κατάστημα για τις μελλοντικές μου αγορές, γιατί δεν άλλαξε καθόλου η ανάγκη να καταναλώσω ρούχα.

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν, τις προάλλες ψάχνοντας να αγοράσω ένα ζεστό παλτό και μέσα σε διάστημα το πολύ 20 λεπτών, βρέθηκα να δέχομαι μη συναινετικά αγγίγματα στην πλάτη,  να μιλάω στον τοίχο και να έχω την ευκαιρία να επιλέξω ανάμεσα σε δύο ολόκληρα παλτό, από ένα «μόλις» τετραώροφο κατάστημα του κέντρου της Αθήνας.

Πώς έγιναν όλα αυτά; Μπαίνοντας στο κατάστημα και περιηγούμενος στο χώρο ακούω μια φωνή να με ρωτάει αν χρειάζομαι βοήθεια. Είναι πολύ συχνό φαινόμενο, τα πρώτα άτομα που με προσεγγίζουν σε ένα κατάστημα να είναι πελάτες. Είναι πολύ ευγενικό από μέρους τους, σίγουρα, αλλά κάποιες φορές με φέρνει σε αμηχανία  το ενδεχόμενο να αφήσω την εξυπηρέτησή μου σε έναν πελάτη, μιας και έχει περιορισμένο χρόνο και γνώση του καταστήματος. Μη γνωρίζοντας αν το άτομο που μου απευθυνόταν ήταν υπάλληλος ή πελάτης, δέχθηκα, παρ ’όλα αυτά την βοήθεια και ρώτησα πού μπορώ να βρω ανδρικά παλτό. Από την οικειότητα που είχε η κοπέλα με το κατάστημα κατάλαβα ότι  ευτυχώς μιλάω με εργαζόμενη και ένιωσα μια… προσωρινή είναι η αλήθεια, ανακούφιση.  Ξεκινώντας λοιπόν πλέον μαζί την περιήγηση μας, Με πιάνει από το μπράτσο αμίλητη και, αποφεύγοντας τις κυλιόμενες σκάλες,  με συνοδεύει στον τρίτο όροφο που ήταν το ανάλογο τμήμα. Βγαίνουμε από το ασανσέρ και περπατάμε λίγα  μόνο μέτρα. «Τί νούμερο φοράτε;» με ρώτησε, «large συνήθως» αποκρίθηκα. Την ακούω να ψάχνει στη ράγα με τις πολλές κρεμάστρες και μετά από λίγο μου παρουσιάζει τις εξής  δύο επιλογές το μαύρο και το σκούρο μπλε. «Ποιο προτιμάτε;» με ρώτησε απλά και αμέσως   επέλεξα το σκούρο μπλε και ζήτησα να το περιεργαστώ για να δω πόσο χοντρό είναι. Αφού το κοίταξα για λίγο, σχεδόν ανεπαίσθητα, ρωτώ την τιμή και ξαφνικά σιωπή. Ξαναρωτώ και γρήγορα συνειδητοποιώ πως η πωλήτρια δεν είναι πια εδώ, μετά από λίγα λεπτά την ακούω να με ρωτάει πώς μου φαίνεται και  με πληροφορεί με ανάλαφρο ύφος ότι είχε πεταχτεί μέχρι το ταμείο επειδή την χρειάστηκαν σε κάτι.

Μην σας κουράζω με λεπτομέρειες όμως, τελικά πράγματι  αγόρασα το σκούρο μπλε παλτό μιας και η υπάλληλος φαινόταν αρκετά βιαστική και δεν ένιωθα πως ήταν διαθέσιμη για περαιτέρω εξυπηρέτηση. Όσο για την τιμή… την έμαθα απευθείας στο ταμείο και για καλή τύχη όλων μας, ήταν μέσα στο budget που είχα προϋπολογίσει για την συγκεκριμένη αγορά. 

Αυτό που στο τέλος της μέρας μου έμεινε επιστρέφοντας με το καινούργιο μου παλτό, δεν ήταν τελικά η χαρά της νέας αγοράς, αλλά μια αίσθηση πως “ενόχλησα” έναν άνθρωπο που μέσα στο άγχος και την πίεση του απογεύματος του, απόρησε που με είδε να μπαίνω στο κατάστημα  και να θέλω να ψωνίσω μόνος.

Η αυτονομία όμως – όπως τονίζουμε και σε όλες μας τις εκπαιδεύσεις – προβλέπει και την περίπτωση που ένας τυφλός άντρας, θα εμφανιστεί σαν οποιοδήποτε πελάτη, ένα απόγευμα που χιλιάδες άλλοι μπαίνουν να ψωνίσουν και θα θέλει να φύγει με την ίδια ικανοποίηση που και οι άλλοι θ ‘αχούν, αν έχουν κάνει μια πετυχημένη αγορά, ή έστω μια ωραία βόλτα χαζεύοντας παλτό.

 

Γιάννης Καπνιάς